Περιορισμένη Συνοχή.
Πολύ αργότερα, η ίδια εικόνα, που σε στοιχειώνει καιρούς τώρα
στους παγωμένους δρόμους των αποθυμένων στόχων σου,
Σε ξεσκίζει
...δεινός παγοθραύστης...
πάνω στην προδωμένη από Σένα φθηνή σάρκα.
Να κρατιέσαι σε κάτι τραγούδια λαϊκά
μ'όλο το πάθος της φωνής σου
για να αντέξεις...
το ξεβαμμένο κόκκινο της Νύχτας
που βυθίζεσαι... άσκοπα... μες σε λυγμούς τάχα ερωτικούς.
Και τα γύρω να προσπερνούν
τα δηλωμένα έχοντα του "εδώ" σου
- που θεωρείς, τυφλέ, δεδομένα -
(Ηχώ σαρκαστικού δακρύγελου...)
Κάποια ξημερώματα, κοιτώντας τους μεθυσμένους πόθους σου
στο γκαράζ της Ψυχής, πίσω από την κάθε σου ανάσα,
να θρυμματίζεσαι ... σαν κρύσταλλο.
Έτσι κυλούν τα δάκρυα, ψυχή μου!
Στο τέλος, σε γυρεύεις στα υπόγεια των μικρών στιγμών σου.
Εκεί που οι θλιμμένοι ονειροπόλοι
περιμένουν το νεκροτόμο της Πραγματικότητας
για να μαθευτεί η Αλήθεια.
Και πάντα μόνος επιστρέφοντας
με συντροφιά την αναβίωση σκηνών,
ασάλευτων και στατικών,
δίχως την οξύτητα συναισθηματισμών.
Μόνο η πτύχωση της Πίκρας, που έχει ήδη καθιζάνει,
αφήνοντας την αίσθηση μιας γαληνεμένης βαρύτητας,
που σε γεμίζει...ενώ ταυτόχρονα... αδειάζεις.
Θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων.
Όλη σου η ζωή ένας διαρκής συμβιβασμός:
Ασυμβατότητας και Ερωτηματικών.
Τώρα έχεις ταυτιστεί με το συσσωρευμένο βάρος
που νομίζεις ότι κουβαλάς στους ώμους.
Αυτό που σου δίνει την ικανότητα
...κάποιας Απόστασης.
Μην το κουράζεις, χαζέ!
Γύρε αναπαυτικά πίσω...
στην πολυθρόνα της ασπρόμαυρης σου Καθημερινότητας.
Το Σενάριο έχει ήδη γραφτεί...
...χωρίς εναλλακτική σκηνή τέλους!
(01/07/09)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου